Tilbake til kvardagen og plutseleg mindre å blogge om

Sidan mamma og pappa reiste har det ikkje skjedd mykje nytt her i Livingstone! Det har for det meste gått i skulearbeid, litt soling, litt avslapping, osv.
Ane (læraren vår) har vore her igjen, og måndag gjekk til rettleiing med ho og fagøkt på kvelden. Me kom fram til mykje spennande i rettleiinga, og eg gledar meg til å sjå korleis oppgåva blir når ho ein gong i tiden blir ferdig :p Det er både positive og negative sider med å skrive bacheloroppgåva si i Zambia; Det var veldig enkelt å finne eit interessant tema å skrive om, noko eg verkeleg har lyst til å finne ut om og som eg aldri kunne ha skrive om heime i Noreg. Det er òg veldig lærerikt og intervjue folk på engelsk frå ein anna kultur, for det er så mykje ein må tenkje på som ein ikkje tenkjer over når ein intervjuar norske. Men.. det er vanskeleg å finne teori ein kan bruke, for det er ikkje berre å gå på biblioteket eller søke på internett så finn ein alt ein treng! Det er òg ganske varmt, så midt på dagen har eg ikkje sjans til å jobbe. Eg har lyst å gjere ferdig så mykje som mogleg mens eg er her nede, dagane flyg så me får berre håpe eg kjem i mål. Ferdig blir eg nok uansett.

Tysdag fekk eg vere med Carina på jobb på FSP(Benjamin jobbar òg der, men han var sjuk). FSP står for ”Family Streghtnening Program”, og dei samarbeidar med SOS. Dei hjelper familiar som er veldig fattige, mellom anna med å betale for skule, uniform, mat, og liknande. Eg hadde ein del FSP barn i klassa mi, og var interessert i å sjå korleis FSP arbeidar. Som dei fleste plassar eg har vore her nede, så gjer dei ein kjempe jobb! Carina måtte sitte og gjere kontorarbeid dei første timane, mens eg fekk vere med to av karane på kontoret rundt til ulike heimar. Me gjekk rundt i nærområdet til kontoret. Nokon av besøka var til nye heimar for å finne ut om dei var så fattige at dei kunne få hjelp eller ikkje. Alle me besøkte var fattige, men dei kan ikkje hjelpe alle med ein gong, så dei må velje ut kven som har det verst.. :/ Nokon av besøka var til heimar dei allerede hjelper, for å sjå korleis det gjekk osv. Så var det tilbake til kontoret ei lita stund, før me skulle køyre for å besøke ein ny familie. For å komme dit måtte me køyre langs jernbanelinja før me kom til eit hus som var 8 km unna vanleg veg, og 13 km unna eit marked. Der var det veldig Afrika med jordhytter, høns som gjekk rundt, ingen straum (men dei hadde fått tak i eit solcellesystem som dei brukte, veldig smart!), osv. Etter at sosialarbeidaren hadde fått den informasjonen han trengte, reiste me tilbake til kontoret. Så fekk me vere med på eit ”community meeting” der ein del av kvinnnene og tre menn i området snakka om.. ja, kva dei snakka om anar eg ikkje for dei snakka på zambisk, men eg trur møta handlar om korleis dei kan forbetre samfunnet dei bur i, osv, også får dei hjelp av sosialarbeidaren.

Elles så flyg tida no, eg er ikkje heilt klar for å heime igjen. Kunne berre Knut Are og alle kjære heime komme hit og vore med meg ei stund, så hadde det vore mykje betre. Eg kjems til å komme heim med blanda følelsar; veldig glad for å sjå alle heime, men kjems til å savne alle her, både dei som bur her og ikkje minst alle eg har budd oppå i tre mnd (seperasjonsangst!), Livingstone, Zambia, Afrika! But, that’s life.