Frå draum til verkelegheit - frå verkelegheit til draum

Sidan eg likar draum betre enn verkelegheit, vel eg å byrje med verkelegheita! ;)
No har me vore heime sidan fredag, og på mange måtar verkar det som at det var i går me var i Afrika, og på mange måtar verkar det som evigheitar sidan! Som dei andre gongane eg har komme heim ifrå Afrika, er eg no i ei lita boble, vakum, eller kva ein skal kalle det. Det er ikkje lettare denne gongen, sidan me opplevde så mykje fantastisk. Eg har lyst tilbake, og det er vanskeleg å komme inn i lesing, framføringar, og anna som høyrer skulekvardagen til. Eg gjekk glipp to forelesingar mens me var i Cape Town, og det kjennest ut som eg har gått glipp av ein måned (veldig mykje pensum å lese på veldig lite tid!) Det gjer det ikkje lettare å finne motivasjonen.

Verkelegheita starta på heimreisa. Eg, Knut Are, Kjersti og Annette sat langt bak på flyet frå Cape Town til London, og hadde allereie dårleg tid på Heathrow. Når me landa på Heathrow sprang me som galne for å rekke flyet heim, men rakk det så klart ikkje, noko dei andre gjorde. Ganske kjipt, men betre at det skjedde den vegen enn når me skulle til Zambia! Når me endeleg kom til Noreg, såg me fram til å hente Tassen på pensjonatet og høyre korleis han hadde hatt det. Han hadde hatt det kjempe bra og vore kjempe flink! *Stolte foreldre*.

Me kom heim utpå kvelden, og neste morgon skulle eg på jobb på skisenteret (må tjene inn att litt pengar! :p) Før eg reiste på jobb var Knut Are veldig dårleg. Blodsukkeret var høgt og han spydde mykje. Kjersti var hos oss sidan ho ikkje orka å reise heim når me ikkje rakk flyet på fredag, så eg ba ho om å ringe legen viss ikkje det ga seg. Etter ei stund på jobb, fekk eg beskjed om at Knut Are var innlagt på sjukehuset med veldig høgt blodsukker. Mest truleg så var det på grunn av eit infiltrat (opphoping av vevsvæske pga at han har stukke seg så ofte med insulinsprøyte opp igjennom åra), noko som førte til at insulinen ikkje kom inn i blodet når han skifta nål på pumpa fredag. Sidan episoden i Zambia i påsken, har han vore veldig flink å stå opp midt på natta når han har skifta nål for å måle blodsukkeret, men etter den lange turen kom han seg ikkje opp denne natta. UFLAKS! Så helga brukte eg på å skifte mellom jobb, sjukehus og prøve å hente inn litt pensumlesing. Rett tilbake til verkelegheita der altså.. Dei fekk blodsukkeret ned ganske fort, og han kom heim på måndag. Det var utruleg stor forskjell på å reise frå han på kveldane på sjukehuset her i Noreg i forhold til sjukehuset i Zambia! Her var eg sikker på at dei visste kva dei gjorde og hadde den kunnskapen dei skulle ha, utan at eg måtte måle blodsukkeret hans og be dei gje han næring, samtidig som eg var redd, måtte vere støttande kjæreste, psykolog, kjefte på forsikringsselskap, osv..

Når eg er i Zambia er det akkurat som alle bekymringar og ansvar prellar av meg, og tankane er ein heilt anna plass. Når ein ser kor positive og glade dei med verkelege problem er, så er det vanskeleg å bruke tid på å tenke på sine eigne "problem". Det var fantastisk å vere tilbake i Zambia, treffe alle dei herlege folka eg har savna og få vise familie og venner "the real Africa!" Eg følte eit ansvar for at alle skulle ha det bra og oppleve noko interessant mens dei var der nede, sidan det var på grunn av meg at alle var der. Eg trur det gjekk ganske bra, fleire har sagt dei vil ned igjen, så det var verdt å bli litt sleten.

Bryllupet vart alt me hadde draumt om og mykje meir. Folk har spurt meg om eg var stressa og/eller nervøs på den store dagen, og svaret har vore "Nei, eigentleg ikkje." Det var så klart sommarfuglar og spenning, men ikkje så mykje som ein skulle tru. Eg visste at det kom til å bli ein bra dag så lenge Knut Are sa ja og me gifta oss i Zambia! *Kliss* Det var andre som var meir stressa enn meg den dagen, for å sei det slik.. Dagen starta med at frisøren kom på hotellrommet til Bente og ordna håret hennar først, så mitt og sminka mi. Heilt greitt! Ei lita stund før sermonien, kom Mr. Mupoti og henta meg, pappa og Bente og køyrte oss bort til David Livingstone Safari Lodge & Spa. Me gjekk bort til der sermonien skulle vere, og høyrte det afrikanske koret synge.

Bente gjekk først, så eg og pappa.

Det var ganske sterkt å komme ned i hagen, gå i mellom koret som sang ein afrikansk bryllupssong, sjå korleis alt var sett opp og sjå Knut Are som stod og kjempa mot tårene. Det kom litt tårer hos meg og, men det vart forandra til smil dess nærmare eg kom gjestene og Knut Are.

Sermonien var kort, men fin, og Mr. Kapumpa fekk meg til og med til å sverge med Bibelen i handa (ikkje noko som skjer kvar dag :p).

Utanom det faste Mr. Kapumpa seier under sermonien, fekk me koret til å synge "The Story" med Brandi Carlile,

og me fekk Mr. Kapumpa til å sei dette sitatet før me utveksla ringar: “Love is always patient and kind. It is never jealous. Love is never boastful or conceited. It is never rude or selfish. It does not take offense and it is not resentful.”

Etter sermonien var det tid for gratulasjonar og helsing på gjester, før me tok familiebilete og forlovarbilete.

 Så køyrte eg, Knut Are og Kjersti til Victoria Falls ilag med Mr. Mupoti for å ta bryllupsbilete.

Me hadde ein liten time på å ta bileta, før me skulle møte resten på Lady Livingstone for eit sunset cruise på Zambezi River. Der var det tid for tale frå mamma og pappa, Kjersti og mora til Knut Are, og ikkje minst brudgommen. Flinke var dei alle mann/damer, og rørt vart eg av alle! Det vart òg tid til å "mingle" litt med gjestene, sjå litt på den flotte naturen og flodhestar i elva, og så klart litt biletetaking. Det var litt for mykje skyer til at det vart ein skikkeleg afrikansk solnedgang, men det gjorde ingenting.

Tilbake igjen på land vart me møtt av Rob og trommegjengen hans, som spelte på afrikanske trommer og hang drum.

Så var det tid for hovudrett, buffet med mykje forskjellig god mat. Etter at alle hadde funne seg mat, gjekk eg, Marjorie, Cynthia og Barbara inn på badet, noko som var planlagt på førehand. Dei hadde lært meg ein zambisk dans som eg skulle danse til Knut Are. Alt for å gjere meg sjølv litt ekstra nervøs angåande talen! Me kom inn gøymt under chetenge, og Annette (vår flinke toast master), starta musikken når ho såg oss. Hjerte dunka ganske fort under chetengen, men gav seg fort når eg kom fram i frå den. Fleire av dei zambiske slengte seg med i dansen, og det vart meir gøy enn skummelt!

Etter dansen haldt eg talen min, noko som ikkje var berre, berre etter dans, men eg fekk no sagt noko! Etter mat og talar frå Barbara og forlovarar, var det tid for dessert og "fire-dance show", før bryllupsdans.

Me dansa til Aerosmith - "Don't want to miss a thing". Den songen fekk Knut Are "DJ'n" på eit diskotek me var på heilt i byrjinga, til å spele for meg fordi han visste at eg likte den og han ville gjere meg glad, så det har vore songen vår sidan.  

Så var det tid for far-datter/ mor-sønn dans, denne gongen Bob Dylan med "Forever Young", Bob Dylan er artisten til meg og pappa, så òg denne hadde symbolsk meining. 

No var dansinga igong, og den haldt fram til me måtte skru av musikken (alt for tidleg for nokon, men sikkert like greitt for alle. Lang dag med mange inntrykk og hete). 

Me fekk tid til litt tradisjonell bryllupskake i mellom dansinga òg.

Dagen var fylt av smil, glede og latter, akkurat slik me hadde draumt om. Når kvelden vart avslutta med at "svigerfar" sa at han hadde hatt det heilt topp og ikkje angra på at dei hadde reist, var alt fullkomment! Og, ja, akkurat som ein draum! Det beste av alt var at det ikkje var ein draum, det var verkelegheit! ;)

"Africa always brings something new"

Dagen etter bryllupet (eg kjem til å legge ut bilete når eg kjem heim, mykje å redigere i tillegg til at filene er veldig store), reiste me først til Willma Guest House for å sei hadet til alle dei fantastiske folka der. Så reiste me til David Livingstone High School, der eg fekk møte Mr. Matimba igjen og sagt hadet til dei andre. Han var sjuk i bryllupet, så han kunne ikkje komme, så det var godt å sjå han igjen! Me åt lunsj med Namokolo og Christina, og Barbara kom ein tur innom også. På kvelden fekk eg sagt kjapt hadet til Cynthia og Marjorie. Vanskeleg å ha så mange å sei hadet til på ein gong, så eg fekk ikkje sagt treft alle.

Neste dag måtte me ta den tunge turen til flyplassen ilag med Mr. Mupoti, og noko som var endå rarare var å sei hadet til foreldra til Knut Are og broren i Livingstone! (Dei kom dagen før bryllupet og vart to dagar lengre enn oss). Me sette oss på flyet til Johannesburg og sprang som galne for å rekke flyet der i frå til Cape Town, noko me heldigvis gjorde. Mamma og pappa reiste til Durban, mens eg, Knut Are, Bente, Henning, Kjersti, Annette, Christoffer, Håvard og Susanne reiste til Cape Town. På flyet sat eg og Knut Are ilag med ein eldre, kvit mann frå Sør-Afrika. Han var veldig pratsom og me kom etterkvart inn på at me kunne tenkt oss å leige bil og køyre langs kysten til Kapp det gode håp, men at alle bilane var utleigd. Då sa han at han kjente ein lokal guide som ikkje var så dyr og som sikkert kunne ta oss med. Han ringte han når me landa, og han kunne det. Når me kom til flyplassen reiste me til forskjellige plassar, eg og Knut Are til suiten vår i Camps Bay. Camps Bay ligg utanfor Cape Town, har ei fin strand og utsikt over Atlanterhavet.

Dagen nyttårsafta, tilbrakte eg og Knut Are på stranda i Camps Bay. Heilt greitt! På kvelden kom resten av gjengen og me åt middag ilag, før me reiste bort på hotellet til Christoffer, Håvard og Susanne. Ut på kvelden tok me taxi bort til Waterfront for å sjå på livet der. Vart litt skuffa over fyrverkeriet, men det er vel bra at dei ikkje brukar opp pengane sine på det!

Utsikt frå balkongen

Utsikt frå balkongen

Hunder der me bur på Al Villa Romantica

Gåtur ifrå hotellet og ned til stranda. Me bur i høgda

Strandliv på nyttårsafta

Neste dag vart me henta 09.-09.30 av vår private guide, og hadde ein fantastisk (men lang) dag! Han stoppa på dei fleste plassar og me tok vår del bilete den dagen. Me fekk også ta båttur ut til Seal Island i Hout Bay for å sjå på selane der. Der er det over 9000 selar, og ein fullvoksen sel et 7 kg fisk kvar dag, så det går med litt fisk også. Me stoppa også innom Boulders Beach ved Simon's Town, der me fekk sjå på pingvinane som var der. Pingvinar er ikkje det dyret eg forbind med Afrika, så det var artigt å sjå på dei vagge rundt i sanden. Etter kvart kom me til Cape Point der me fekk litt trening opp fjellet og ei fantastisk utsikt. Litt bortafor Cape Point møtes det Indiske Hav og Atlanterhavet, og Kapp det gode håp er det sør-vestlegaste punktet i Afrika.

Clifton

Hout Bay

Båttur frå Hout Bay til Seal Island

Seal Island

Utsikt frå Chapmans Point

Chapmans Point

Chapmans Point

Chapmans Point

Lunsj i Simon's Town

Simon's Town

Pingvin på Boulders Beach

Boulders Beach

Boulders Beach

Boulders Beach

Utsikt frå Cape Point mot Kapp det
gode håp

På veg opp Cape Point

Toppen av Cape Point

Ute i horisonten der, møtes det Indiske hav
og Atlanterhavet

Etter rundt 11 timar på tur, skulle eg å Knut Are gå av i Camps Bay for å ta ut pengar og kjøpe middag. Der var det så fullpakka med folk som festa at det var heilt umogleg. Så det enda med at me måtte ta taxi tilbake til Cape Town, og fant etter litt endeleg ein matplass som var open i Long Street.

Idag var det tid for historie, og eg og Knut Are stod tidleg opp for å ta båten over til Robben Island. Når me kom dit var den første eg såg guiden eg, mamma og pappa hadde forrige gong, så me sprang innpå den bussen. Han var like flink no som forrige gong, og det var like interessant å vere der som forrige gong. Det er mykje informasjon å fordøye, så det var greitt å vere der ein gong til slik at eg plukka opp nye ting eg kanskje ikkje fekk så godt med meg som forrige gong.

 Etter det hang me på Waterfront og eg åt blant anna ein herleg Qudu burger med Amarula saus, mens me venta på Kjersti og Annette (som var på Robben Island litt seinare enn oss).

Me tok turen opp på Table Mountain, men det var eigentleg ikkje mykje vits i, for det var så tåkete at me såg ingenting. Men dei har ivertfall vert der!

I morgon reiser eg, Knut Are, Kjersti og Annette til Aquila Safari eitt døgn, og satsar på å få sjå nye dyr!